Czy Lasy Państwowe w Krośnie wystawiają do wiatru w mieleckich lasach organa ochrony środowiska

Zdjęcie drogi leśnej pożarowej w nadleśnictwie Tuszyma

Temat ochrony środowiska schodzi na plan dalszy wobec nawały tematów ochrony klimatu. Wbrew pozorom to nie to samo i to nie dlatego, że mamy dwa oddzielne ministerstwa, jedno od klimatu, a drugie od środowiska.

To nie to samo, bo mamy Gretę Thunberg, z jej akcją antypatriarchalną i antyreligijną a proklimatyczną, Papieża Franciszka z jego encykliką Laudato si i abp Jędraszewskiego z jego ekologizmem.

W tym klimatyczno ekologicznym zamęcie, wręcz w klimatycznej mętnej woddzie,  sprawa naszych mieleckich lasów zeszła na daleki plan. Polsko niemieccy zieloni bronili Puszczy Białowieskiej przed wycinką. Dołączali się do nich mieleccy zieloni.

Ani jedni, ani tym bardziej drudzy, mieleccy, dupą nie ruszyli, by bronić Puszczy Sandomierskiej.

Już nawet nie przed wycinką drzew, bo wszyscy już się pogodzili, że ta Puszcza to już żadna puszcza, a zwykły las przemysłowy, gdzie się sadzi, się rośnie, się rżnie i wywozi i znowu się sadzi i się rośnie i tak bez końca. Taki los polskich lasów, państwowych tym bardziej.

Byłem od wielu lat jednym z niewielu, który protestował przeciwko nadmiernemu uprzemysławianiu Sandomierskich Lasów Przemysłowych (dawnej Puszcza Sandomierska). Nie to, żebym był zasadniczo przeciwko wycince drzew, chociaż nie podobała mi się wycinka lasów obok Mielca, pomiędzy miastem a obwodnicą. Zasadniczo też , jak wielu innym ludziom, wydaje mi się, że Mielecki Las Przemysłowy jest nadmiernie eksploatowany, ale moja wiedza jest tu żadna, więc się nie upieram. Tak po prostu czuję.

Najbardziej bolało mnie, że oba nadleśnictwa, w Mielcu i Tuszymie, poprzecinały lasy szerokimi drogami z ubitego kamienia. Jak niektóre są szerokie, pokazuje załączone zdjęcie drogi pożarowej nr 2 w nadleśnictwie Tuszyma. Na co komu taka szeroka droga? Tu się już miną trzy samochody strażackie, nie dwa. Na dodatek piaskiem z niwelacji zasypano sąsiednie z Końskimi Błotami torfowisko. Nikomu ani brew nie drgnęła.

Ale nawet z tymi ubitymi, kamiennymi „leśnymi autostradami” się pogodziłem. Szczególnie że po operacji kolana mniej chodzę po lasach na piechotę, a więcej jeżdżę rowerem.

Dzisiaj jednak, w Nowy Rok, tradycyjnie poszedłem na piechotę na Carpatię, jakby ktoś nie wiedział, najwyższy szczyt powiatu mieleckiego. To jest niedaleko rezerwatu Buczyna, który pełni w nadleśnictwie Tuszyma rolę swoistego kwiatka do kożucha, zamydlacza oczu, takiego, który ma pokazywać, jak się łączy pod „jednym dachem” przemysłową wycinkę lasów z ochroną środowiska w tychże.

I odwiedźcie Państwo Buczynę. Dojdziecie do niej po asfaltowej drodze pożarowej. Ciągnie się ona jeszcze dalej, przez kilka kilometrów.

Nadleśniczy z Tuszymy zaraz zapewne zaprotestuje: to żadna asfaltowa droga. To zwykła droga z ubitego kamienia. Doga pożarowa, aby łatwiej było do palącego się lasu dojechać strażakom. A że ten ubity tłuczeń przed walcowaniem polano jakąś tam ilością płynnego asfaltu, żeby się bardziej ze sobą połączył, to wcale nie świadczy o jej „asfaltowatości”.

W końcu aby wybudować drogę asfaltową (a w lesie w szczególności) potrzebny jest operat oddziaływania na środowisko, a tu nie było żadnego operatu.

No właśnie. Taka logika. A jaka logika jest logiczniejsza? Nie robimy operatu, to nie jest to droga asfaltowa, nawet jak tłuczeń polewamy asfaltem, czy może raczej taka, że jak chcemy polać drogę z tłucznia w lesie asfaltem, to potrzeba zrobić operat oddziaływania na środowisko?

Nie jestem specjalistą, więc może dyrekcja Lasów Państwowych w Krośnie mi to wyjaśni. Budowa drogi asfaltowej w lesie przy nieco mniejszej w niej ilości asfaltu niż na drodze wojewódzkiej, wymaga operatu oddziaływania na środowisko leśne, czy nie wymaga?

I może stosowne organa ochrony środowiska także odpowiedzą na to pytanie: czy wolno jest budować, ot, tak sobie, drogi leśne polewane asfaltem, bez  zgody organów ochrony środowiska, czy nie?

Bo mam wrażenie, że został przekroczony kolejny rubikon. I ci, którym ufamy, że są fachowcami i dbają o nasze lasy, poszli za bardzo na skróty. Więcej, że zaczęli nas olewać. Asfaltem. Nas obywateli Mielca, ale i istniejące przepisy.

My tu sobie, panie, o klimacie, o torbach foliowych, a korniku, a nasze lasy jeszcze mniej będą leśne, niż byśmy chcieli.

Odezwie się ktoś i nam to wyjaśni?

Bo być może za chwilę, za parę lat, już nie będzie lasu, tylko leśne działki przemysłowe, dostarczające drewno do fabryk drewna, z tartakami wewnątrz lasu, z infrastrukturą, która przyjedzie po tych asfaltowych drogach, aby ułatwić życie leśnikom.