Ukrzyżowany czy Zmartwychwstały?

(Z podziękowaniami dla Agnieszki za te mądre uwagi, które mnie sprowokowały do odkrycia całkiem niespodziewanego dla mnie samego)

Kiedyś zostałem sprowokowany (a raczej zainspirowany)  do dyskusji przez znajomą internautkę, zresztą niewierzącą, która zarzuciła chrześcijanom, że formują świat poprzez „uwznioślanie cierpienia i totalną niemożność wyjścia poza rewiry, którym kształt ostateczny nadaje niewybaczona wina i surowa kara. Niekończący się Dostojewski”.  

I dalej znajoma pisała: „Jeżeli coś sprawi, że najprawdopodobniej sama nigdy nie przyjmę chrześcijaństwa [chociaż na szczęście, bo to mi pozwala być daleką od wrogości i pozwala mi zachować szacunek dla tej wiary - znam kilku chrześcijan, którzy pięknie, rozumnie świadczą o własnym wyznaniu], to o moim oporze zadecyduje emblemat, jaki chrześcijanie przyjęli. Dwa tysiące lat miliony ludzi klęczą przed człowiekiem, który się wykrwawia na ich własnych oczach. A jego wyznawcy patrzą na to i klęczą. I nawet nie próbują tego nieszczęśnika zdjąć. Ulżyć mu w cierpieniu. Opatrzyć mu wreszcie rany. Przecież Chrystus nie spędził całego życia na wiszeniu na krzyżu. A jednak to ten moment dostał mu się na wieki w podzięce od ludzi. Próbuję sobie wyobrazić, że oto przez całe życie pozwalam komuś, kogo kocham, wisieć w męce. Wisieć i wisieć na moich oczach i oczach tłumu. I że nie zrobię nic, żeby on przestał cierpieć. Tylko będę wznosić do niego modły na kolanach. I słabo mi się robi na myśl o tym, że właśnie taki stan ma symbolizować miłość”.

Właśnie weszliśmy w okres Wielkiego Postu, który ma nas przygotować na ten najważniejszy w naszej wierze moment, na ten Wielki Czas Chrześcijan. I dziś właśnie przypomniała mi się moja – dość emocjonalna - dyskusja z Agnieszką, która była odpowiedzią na przytoczony w części powyżej wpis.

Bo w pierwszym odruchu napisałem takie słowa: To ciekawe, bo ja się głównie modlę do Jezusa Miłosiernego, a nie do Jezusa Ukrzyżowanego. Na tego cierpiącego mam raptem trzy dni w roku. Myślę, że gdybyś jednak była wierzącą chrześcijanką, także modliłabyś się do Jezusa, który jest przyjazny, łagodny i wyraża całym sobą przebaczenie, a nie mękę i cierpienie. Chyba bardzo się mylisz w swej ocenie.

Tak napisałem, chociaż zaraz „ugryzłem się w język”. Bo jednak może moja znajoma ma rację, a ja błądzę w myśleniu i czynach. Wszak i mnie uczono na religii i wysłuchuję w homiliach o tym największym akcie poświęcenia, jaki za ludzkość  złożył Chrystus, Bóg i syn Boga. Wszak ciągle odnosimy się do Jego drogi ziemskiej, która przede wszystkim była drogą na krzyż. Na krzyż, ten tak popularny wtedy przedmiot tortury i śmierci, że nikt go nie brał za coś szczególnego. Ale jednocześnie na ten krzyż, który był ołtarzem ofiarnym za nasze grzechy, ten krzyż, którzy przez ten fakt stał się Krzyżem.

A jednak czy to Krzyż jest momentem kulminacyjnym naszej wiary? Krzyż i śmierć na nim, w które dość łatwo uwierzyć nawet niewierzącemu, czy może jednak Zmartwychwstanie? Które dla wielu niewierzących przekracza ich wyobraźnię, pozbawioną wiary.

Pisała dalej Agnieszka: „Jakoś mnie dziwnie nie dziwi, że u Ciebie to właśnie tak. I możliwe, że widzisz trafnie. I jak najbardziej, przyjmuję, że moje spojrzenie jest zaledwie spojrzeniem wędrowca przecież. Przechodzącego w pobliżu, a nie kogoś z wewnątrz. Jednak, przyznasz może, Andrzej, że właśnie dla kogoś z zewnątrz znakiem, który najbardziej kojarzy się z tą religią, jest ten Ukrzyżowany. To Jego wiesza się w szkołach, to Jego próbuje się wieszać raz po raz wszędzie tam, gdzie chrześcijanie starają się zaznaczyć własną obecność. A to, co się teraz wyprawia w Polsce, pod egidą wiary - może zabić wrogością. Więc może raczej to po prostu Ty jesteś jednym z nielicznych, którzy potrafili odczytać coś innego niż to, co najoczywistsze. I to właśnie tacy chrześcijanie, którzy to potrafią: spostrzec, że chodzi o wybaczenie, łagodność - sprawiali, że zamiast napadać, jestem w stanie widzieć, że - jako i zwykle - większość to żaden argument? Że to poszczególna świadomość określa to, co się widzi: trudniejsze wybierają naprawdę mało liczni? Mowa bowiem o czymś innym, niż jakieś Chrześcijaństwo w Ogóle. Mowa o tym, co poszczególny człowiek może z nim zrobić. I z jakim skutkiem. Dla siebie i tych, których spotyka. Zresztą, tak z chrześcijaństwem, jak z dowolnym innym zjawiskiem: to pojedynczy człowiek zdecyduje, czym ono się ostatecznie stanie: klęską i zniszczeniem czy tworzeniem sensu”.

Potem pewnie dość się zaplątałem, pisząc:  Nie wiem, jak postrzega się Kościół z zewnątrz. Nie wykluczam, że patrząc z zewnątrz ludzie czują się jak pod murami twierdzy. Szczerze jednak wątpię, że jest to prawdziwy widok, a nie fatamorgana, ułuda. A jakby, to co? Zamierzają ją zdobywać, czy przechodzą mimo? Nie czuję, bym ja i moi znajomi wykazywali jakąś wrogość do niewierzących. Oczywiście tacy są, ale to ci, którzy się boją. Ja się nie boję, więc może dlatego nie muszę obrażać i prężyć muskuły wiary. A co do samego znaku: znak to znak. Każdy ma jakiś znak. (…). Po licha czepiać się znaku. Dla mnie jest on święty, bo jest łącznikiem mojej wyobraźni z tym ważnym faktem mojej religii. Ale tak naprawdę Ukrzyżowanie nie jest najważniejsze. Tu nie masz racji. Najważniejsze jest z Martwych Powstanie. Ukrzyżować można było każdego, w tym czasie dziesiątki tysięcy tak ginęły. Zmartwychwstał jeden. I to jest kluczowy moment naszej wiary. Nie ukrzyżowanie. Jeśli nie wierzymy, że Chrystus zmartwychwstał, cóż jest warta nasza wiara. A Chrystus zmartwychwstały jest Chrystusem Dobrym, Pięknym, Przyjaznym, jest taki, jak był za życia, ale bardziej. Bo teraz jest człowiekiem zmartwychwstałym, Bogiem, który ma zbawić ludzi, a nie ich karać. Tyle.

Tyle. Aż tyle i może niestety, aż tyle. Bo potem zacząłem myśleć i myślę do dzisiaj. Czy dobrze myślałem, pisałem? Czy nie umniejszyłem randze Ukrzyżowania, ofiary Chrystusa, pisząc takie słowa. Myślałem tak po raz pierwszy w swoim życiu. Ale tak pomyślałem. To jakoś ze mnie wybuchło. Wystrzeliło. I zostało jak fajerwerk, który nie gaśnie na Niebie.

Przecież najważniejsze jest Zmartwychwstanie Chrystusa. Bez niego nie ma naszej wiary. Bez niego nie ma całej reszty. Tego, do czego żyjemy. Tego po tutejszym życiu.

Chrystus został ukrzyżowany, żeby dla nas zmartwychwstał. A wszystko inne jest ważnym niezmiernie, ale tylko dodatkiem.

I to by było już naprawdę na tyle, na początek Postu. Zapewne prawie nikt tego mojego (i Agnieszki) pisania nie przeczyta. Ludziom potrzeba dwóch zdań i obrazka. Ale jak ktoś tu zabłądzi, może coś z niego wyniesie. Może mnie skoryguje w moim myśleniu? Doda coś nowego?

Wszak jest temat. Temat dla ludzi myślących. Nie tylko chrześcijan.