Szedłem wilczym tropem

W sobotę, 27 lutego, wybrałem się na długi spacer do lasu. Co prawda nie zamierzałem iść śladami Wojciecha Lisa, jak znany działacz stowarzyszenia Prawda i pamięć (który ponoć nawet spał w nocy w namiocie, pewnie po to, by poznać dogłębnie partyzancki los), ale wziąć  udział w Rajdzie do Buczyny. Niemniej jednak informacja o uroczystościach ku czci żołnierzy wyklętych, jaka miała mieć miejsce w niedzielę 28 stycznia nie dawała mi spokoju. Wojciech Lis nie jest moim bohaterem, ale w jakiś sposób jest wciąż obecny w mojej świadomości. W  pewnej chwili pomyślałem niespodzianie, że pójdę w niedzielę na mszę w jego intencji, by się z innymi pomodlić za jego duszę. Było jak było, za zmarłych modlić się trzeba.

Spacer miał mieć długości 20 km, więc wyposażyłem się w słuchawki i wcześniej wgrawszy do telefonu „Dixit Dominus”, wyruszyłem w drogę. To był impuls, na chwilę przed wyjściem. I stało się, że szedłem, słuchając tego wielkiego dzieła Haendla, i po głowie mi chodził Wojciech Lis, i wybory między życiem i śmiercią, poświęcenia absolutnie dla mnie niepotrzebne, choć może dla innych zasadnicze, mimo że ich owoc jest co najmniej wątpliwy. Trochę niespodziewane – nawet dla mnie – skojarzenie, ale tak było.

Ten wielki utwór, oparty o Psalm 110, zaczyna się takimi słowy (za Wikipedią):

„Rzekł Pan do pana mego swym głosem łaskawym: Siądź mi po boku prawym,

Aż twe nieprzyjacioły złupione ze zbroje, jako inszy podnóżek dam pod nogi twoje”.

Szedłem przez to coś, co kiedyś było Puszczą Sandomierską, mogącą ukryć oddział partyzancki, a co dzisiaj jest Podkarpackim Lasem Przemysłowym, poprzecinanym szerokimi „drogami pożarowymi”, w którym nawet działalność pojedynczego „partyzanta” nie mówiąc o większym oddziale, byłaby natychmiast zlokalizowana,  i myślałem, dlaczego ludzie, zamiast żyć i budować, szli zabijać innych i ginąć. Co ich do tego popychało? Czy fałszywi doradcy, obiecujący trzecią wojnę i Andersa na białym koniu, czy powołanie do czynu, do obrony prawdy, Ojczyzny, powołanie, które może nawet jest od Boga. Choć zawsze wątpiłem, że Bóg powołuje do zabijania i umierania. Zawsze byłem przeciwko szafarzom krwi młodych Polaków, czy to z Powstania Styczniowego, czy Warszawskiego, czy też bratobójczej wojny po wojnie.

Nie mam wiedzy, by tłumaczyć innym Psalmy. Ale mogę je czytać i tłumaczyć sam sobie. Przyszło mi do głowy, że Psalm 110, dość niejednoznaczny i od lat budzący rozbieżne interpretacje,  nie może być wołaniem do zabijania innych i siebie, nawet jak się ma władzę króla, władcy, nawet jak się ma w ręku śmiercionośną broń i nawet jak w jego strofach Psalmista pisze:

5 Pan po Twojej prawicy zetrze królów w dniu swego gniewu.

6 Będzie sądził narody, wzniesie stosy trupów, zetrze głowy jak ziemia szeroka.

7 Po drodze będzie pił ze strumienia, dlatego głowę podniesie (http://www.nonpossumus.pl).

Nienawidzę zabijania. Nigdy w życiu nie zabiłem nawet kury. Nie lubię wojska i nie cierpię myśliwych. Wyobrażenie, że moje dzieci mogłyby zabijać lub być zabijane nie mieści się w mojej głowie. Nienawidzę polityków, którzy powodują, że ludzie się zabijają. Nienawidzę ich, gdy czynią bohaterami tych, którzy zabijali i którzy ginęli. Gdy dają innym, szczególnie dzieciom,  za przykład i zachęcają do naśladowania. Do zabijania i bycia zabijanym. Zamiast budowania i kochania. Idź i giń. Będziesz bohaterem. Będą cię czcili.

Nieżywi nie mają racji. Żadnej. Rację maja ci, którzy przeżyli. Do nich należy przyszłość, do nich należy budowanie. Do nich należy miłość. Rodzenie dzieci. Wreszcie umieranie w poczuciu, że nie żyło się bez sensu.

Nich mi ktoś wytłumaczy, dlaczego więcej sensu miała by mieć bezsensowna śmieć Hubala w 1939 roku, partyzanta, który nie złożył broni, nie ujawnił się w 1947, od sensownego budowanie w zniewolonej Polsce Ludowej postaw naszego bytowania? Z którego teraz wszyscy korzystamy.

Żeby nie było wątpliwości: są takie chwile, jak obrona Ojczyzny w 1920 roku, jak wojna wrześniowa 1939, gdy trzeba poświęcić wszystko, łącznie z życiem. Ale to ma wielki sens.

Wierzę w Boga Miłosiernego, który wybacza. Wybacza nawet tym, którzy pobłądzili i mordowali, jak kapitan Rajs „Bury”, winien zbrodni ludobójstwa, którego niektórzy usiłują nam dać za bohatera, wzór do naśladowania. Wierzę w Boga świętej Faustyny, papieża Franciszka. Boga ojca Lohna, który był spowiednikiem Rudolfa Hoessa.

Dlatego w niedzielę wyjątkowo wybrałem się na mszę święta o godzinie 9.00. Jest to msza dla ludzi starych, można powiedzieć, bardzo starych. Jak mówił ksiądz w Homilii,  „kto was zastąpi, gdy odejdziecie?” By nie wpadać w depresję starości wolę chodzić na msze święte dla dzieci. Są radosne i dla mnie starego dające duży ładunek wiary w ciągłe odnawianie się Kościoła. Jednak 28 stycznia poszedłem właśnie wcześniej, by wraz ze stowarzyszeniem Prawda i Pamięć, oraz oczywiście kapłanami, pomodlić się za duszę m.in. kapitana Rajsa, „Burego”. Nie piszę o zmarłym: „świętej pamięci”, bo z tą pamięcią w jego przypadku jest bardzo różnie. Ale za zmarłych modlić się należy. Można nawet powiedzieć, że mniej za świętych, a bardziej za grzeszników. I z tą intencją na te modlitwy poszedłem. I – jak ksiądz Proboszcz powiedział na początku – modliłem się za dusze świętej pamięci Lisa i Kędziora, oraz o miłosierdzie Boże dla Rajsa „Burego”. Bo jeśli mamy pamiętać o wszystkich ofiarach tej okrutnej wojny domowej, to pamiętajmy także o tych, których Rajs kazał zamordować, 72 białorusińskich mieszkańców Podlasia.

Wróćmy jednak do lasu. Gdy skończyłem słuchać Dixit Dominus włączyłem muzykę rozrywkową. Właśnie mijałem od zachodu Łuże , kiedy usiłowały mnie zaatakować trzy psy, zwykłe nieduże kundle. Odgoniłem je kijkami i szedłem dalej. Wszedłem na leśną ścieżkę, gdzie nie było śladów kół ani ludzkich stóp. Pojawił się za to ślad łap dużego psa. Coś mnie tknęło. Sfotografowałem go na wszelki wypadek. Za chwile pojawiły się kolejne ślady podobnie dużych psich łap. Sądzę, że były to cztery zwierzęta idące szeregiem, jeden za drugim. Piąty trop był do nich równoległy, z drugiej strony drogi. Także ślady dużych łap psich. Zrobiło mi się ciepło. Wyciągnąłem z plecaka duży nóż, tak na wszelki wypadek, wyłączyłem muzykę.

Za chwile pojawiły się ślady kolejnych zwierząt, w sumie pięciu. Ale już nie myślałem o fotografowaniu. Myślałem o jak najszybszym oddaleniu się.

Niedawno żartowałem z leśniczego z Tuszymy, który 10 lat temu twierdził, że na terenie Mielca żyje wataha wilków. A ja szedłem – tak mi się wydaje - jej tropem. Może innej watahy, ale to były wilki.

 Szedłem wilczym tropem.

 Jak najszybciej starałem się dojść do Buczyny. Tam mieli być inni uczestnicy rajdu. Rozglądałem się cały czas za siebie. Ale też patrzyłem do przodu. W tak zwaną przyszłość.

Zawsze podkreślałem, że kocham wilki.  Mądre, niezależne zwierzęta. Problem w tym, że one o moich uczuciach nie wiedzą.

 

 ps. warto poczytać coś więcej o Lisie. Podaję link  http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Rocznik_Kolbuszowski/Rocznik_Kolbuszowski-r2012-t12/Rocznik_Kolbuszowski-r2012-t12-s227-248/Rocznik_Kolbuszowski-r2012-t12-s227-248.pdf

Bo panowie z Prawdy i Pamięci raczej - moim zdaniem - nie umieją dobrze propagować swojego bohatera pośród mielczan.